“De ole Bank steiht nun in’n Gorn, hett Opa mokt in junge Johrn.
Weer Ditscher un weer Timmermann mit fliedige, geschickte Hann’n.
Stunn frueher mol vort Hus, de Bank, un stunn dor vaele Johre lang.
So bi de Husdoer blangen bi, for Mudder und de Noberslueh.
Ton Utrauhn un ton Kloensnackholn bi’t Bohnensniepeln, Arfenpuhln.
Un Opa seet dor mittenmang, smög sine Piep dor up de Bank.
Dat weer instmol geruhsom Tied. Is langen her un liggt all wied.
Leew Opa, heff von Harten Dank for dine schoene ole Bank.”
